کد مطلب:27173 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:17

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

آيا حرف زدن(غيبت كردن) پشت سركافر اشكالي دارد؟اگرمسلمان بود ولي آدم خوبي نبودچطور؟

درخصوص سؤال شمابايد گفت همانطور كه درتعريف غيبت آمده، شخص مؤمن وديندار منظور است نه شخص كافر ومتجاوز به فسق كه يكي از موارد جواز غيبت نيز همين است كه كسي متجاهر به فسق گردد. وعلناً گناه نمايد فلذا درروايت آمده كه ليس لفاسق غيبة غيبت فاسق، ناروا نيست.1

واما درمورد مسلماني كه آدم خوبي نيست وكارهاي زشتي ازاو سرزده است، دراين مورد نيز اگر او كارهاي زشتش راعلناً و آشكارا انجام مي دهد، غيبت آن اشكال ندارد ولي اگر آشكار نمي كند وكسي ازآن اطلاع ندارد، نبايد غيبت او را كرد، مثل مسلماني كه مخفيانه نماز نمي خواند مگر اينكه به دليل ديگري باشد كه جايز شمرده شده است. مانند مشورت كردن براي ازدواج كه دراينجا غيبت اشكالي ندارد، البته بايد به قصد صحيح وبه نيت ارشاد وراهنمائي باشد وانگيزة حسد يا تزوير ويا تلبيس شيطاني درميان نباشد و...2

به عبارتي ديگر بايد گفت : درغيبت مواردي استثناء شده است، يعني غيبت كردن دربرخي موارد جايز شمرده شده كه يكي ازآنها موردي است كه كسي فسقش آشكار باشد ونيز عالمانه ومصرانه برآن اقدام كند(نه آنكه جاهل بوده ويا اگر عالم است يك بار انجام داده واصراري برآن ندارد)

كه درروايت آمده است هرگاه فاسقي، گناه را آشكارا بجا آورد، احترامي ندارد وغيبت او حرام نيست

ولي بايد دانست كه قدرمسلم جواز غيبت، همان گناهي است كه درآشكارا بجا مي آورد، اما جواز غيبتش نسبت به گناهاني كه درپنهاني بجا آورده، معلوم نيست.

دوم ـ غيبت كردن به قصد نهي ازمنكر به اين معني كه هرگاه منكري را ازمسلماني ببيند وبداند كه اگر غيبتش را بكندآنرا ترك مي كند، البته بايد دقت كند كه مفسدة غيبت او ازگناهي كه انجام داده بيشتر نباشد.

سوم ـ غيبت ازكسي كه گمراه وگمراه كننده است ودر دين خدا بدعت گذاشته است به قصد اينكه مردم فريب او را نخورند ودردامش نيفتند.

بنابراين آنچه شما سؤال نموديد اگردريكي از موارد فوق داخل است طبق شرائط اشكالي ندارد. ولي اگر درموارد بالا نمي گنجد غيبت وحرام خواهد بود.

برگرفته ازكتاب گناهان كبيره، اثر شهيد آيت ا...دستغيب









(1) استفتائات امام خمينيره،ج2،ص619به بعد وتقويت مباني اعتقادي،ص332و333،ترجمه كتاب جامع السعادات،ج2،ص415

(2) استفتائات امام خمينيره،ج2،ص619به بعد وتقويت مباني اعتقادي،ص332و333،ترجمه كتاب جامع السعادات،ج2،ص414